Qui nos tangit, mortem optat.
In abditis angulis universi, ubi astra micant ut lucis flammae moribundae, lex antiquissima exsistebat: Lex Talionis – lex ultio.
In tempora perturbationis, cum potentia imperiorum per corruptionem et proditionem labefacta erat, populus, oppressus et deceptus, clamavit auxilium. Sed nec vox ullius responderet. Reges et imperatores, aut opulentiam aut vim quaerentes, terras vastaverunt, animas obruerunt. Et in medio huius chaos, a Aurelia Vindicta, praepotens dux et iusta vindicatrix, ordo novus exortus est.
Aurelia Vindicta, cuius planeta a tyrannis vastatus erat et familia ab inimicis trucidata, iustitiam quaesivit. Audivit promissa pacis, sed cum praesenti tantum adferretur malum, Aurelia iudicavit se solam ultionem suam exercere debere. Lex Talionis nova ordinis exstitit, et in omni angulo universi eius signum apparet: “Qui nos tangit, mortem optet.”
Legati Vindictae, milites ultiones et spiritus damnati, congregati sunt sub uno scuto. Fama ordinis celeriter pervagata est: Lex Talionis universum impetum habuit, nullam misericordiam, nullam remissionem, sed unicam legem: Ultio.
Primum bellum, quod Reditus Securitatis appellatur, pervagatum est universum. Unusquisque hostis, qui aut iustitiam effugere aut potentiam abusivam tueri conatus est, corruere in frangendis faucibus Lex Talionis. Non pacem quaerebant, sed iram immanem. In universum novum transitum ferox, Lex Talionis nihil praeter ultionem novit.
Inter mille proelia, ab Aurelia Vindicta duce, signum ordinis apparuit. Schisma Mortis universum penetravit, et ubi hostes occiderent, ibi Lex Talionis utrimque ferox erat. Nullae animas dimittunt; leges vitae et mortis ab eis solum sunt.
Tempora transeunt, sed nomen Lex Talionis manet immanis et indomitum. Horum socii—vocati Vindex—sunt umbrae inter astra, invisibiles et mortales, vultus nullos, exsecutores legum inexorabilium. Quod nullum refuge inveniri potest, Lex Talionis universum regit: qui nos tangit, mortem optet.
Nunc, Haeresis Vindictae, quae nunc in obscuritate se occultat, quaedam Dea Ultima facta est. Ipsa loquitur per ministris suorum, Rachetenebris, quibus unicum mandatum datum est: Vindictam.
Legiones Lex Talionis non solum per orbes errant, sed etiam per dimensionem ipsam, ad exsequendam unicam legem universi: Ultio. Hostes, si contrarium temptant, sentient furiam profundam. Nulla vita eos tutabit, nulla spes erit, et nullum refugium extollitur. Cum Lex Talionis occurrerit, illis tantum mortis tempus restat.
Nomen Lex Talionis in annalibus aeternitatis remanebit. Non ut solum ordo, sed ut idea universi implacabilis, unius legis, unius sententiae: Ultio. Nulla misericordia, nulla pace. Qui nos tangit, mortem optet.
Qui nos tangit, mortem optat.
Lex Talionis non condescendit. Qui nos vulneraverit, seculum suum accipiet.
Ultio nostra in aeternum haeret, nec ullus refugium inveniet. Quicumque nos convenerit, suum exitium ante oculos suos videbit.
Pugnae nostrae finem non habent, quia illi qui contra nos pugnant, in aeternum interitum suum invocabunt.
Inceptum nostrum est bellum perpetuum, sine cessante. Si vis pacem, timorem senties.
Leges nos tuentur; nostri impegni obstantibus praecedent. Nostra est potestas, nostra est ultio.
Nemini parcitur, nulla misericordia extenditur. In carne et ferro, in obscuritate et lumine, omnes inimici nos timere debent.
Unitas nostra est vis; qui nos minuit, suum exitium acceleret.
Fidelitas nostra soli Lex Talionis. Transgredientes terminos, frangere tenebras non poterunt.
Quae libertatem praebet, raptum reddebit. Non relinquemus iram nostram.
Nulla vita post nos restabit intacta. Fatum hostium sit evadere terribile et abominabile.
Post actus nostros, dum sempiternus silentium, hostes nostros totum universum timore implebunt.
Ultima iustitia, ultima victoria: Lex Talionis non moritur, sed vincebit.