Free Dutch Engineers United / FDENG

We werden geen vakbond uit idealisme, maar uit noodzaak.

In het begin werkten ingenieurs geïsoleerd. Verspreid over vloten, hangars en conflictgebieden hielden we schepen operationeel met te weinig middelen, lange diensten en nauwelijks bescherming. In vrede waren we onzichtbaar, in oorlog vervangbaar. Als systemen faalden, lag de verantwoordelijkheid bij ons — maar beslissingen werden zonder ons genomen.

De moeilijke tijden kwamen snel. Tekorten namen toe. Er werd bezuinigd op veiligheid. Crews vertrokken met haastig gerepareerde systemen, en ingenieurs betaalden de prijs wanneer het misging. Verwondingen werden genegeerd. Contracten beëindigd. Zwijgen werd verwacht.

Wat veranderde was geen enkel incident, maar een patroon. We begonnen te praten. Logboeken te delen, ervaringen uit te wisselen en elkaar te waarschuwen. We zagen dat de fouten niet individueel waren, maar structureel.

Uit dat besef ontstond verbondenheid.

Eerst voorzichtig: kleine groepen, wederzijdse hulp, gedeelde standaarden en gezamenlijke weigeringen van onveilige opdrachten. Toen de druk toenam, bleven we samen staan. Werd één ingenieur aangepakt, dan stonden er meer op.

Zo groeide solidariteit.

Uit verspreide crews ontstond één stem. Uit overleven kwam organisatie. Uit tegenslag groeide vastberadenheid.

Zo werden wij een vakbond — om ons werk te beschermen, onze mensen, en de toekomst van iedereen die het universum draaiend houdt, ook wanneer niemand kijkt.